Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom I 178.jpeg

—   174   —

nie przyznawał, ani się go zaparł, śmiało powtórzył o co Stacha winił.
 Nic nie mówiąc, długo nań patrzał książe.
 Stach sądząc że i jemu należy powtórzyć obronę, już ją rozpoczynać miał, gdy Mieszko po kolanie się uderzywszy dał mu znak aby milczał.
 Podparł się na łokciu i milczał groźny.
 — Coś za jeden? — zapytał.
 — Zabor z Przegaju z pod Spicymierza, rycerskom służył — rzekł Stach krótko.
 Książe pogardliwie głowę odwrócił ku Kietliczowi.
 — Jakiéj nań chcesz kary? — zapytał.
 Zagadnięty mocno się zawahał, nadto srogim być na ten raz nie chciał, aby na siebie nie oburzać więcéj, zbyt łagodnym być nie mógł, wolał się zdać na księcia.
 — Wasza miłość niech sądzi, ja nie chcę nic — rzekł z pokłonem.
 — Bez kary nie ujdzie! — rzekł książe.
 W tém Jaśko Bogoria zapragnął przemówić, książe mu ręką pogroził
 — A ty, milcz! — rzekł krótko.
 — Skarb potrzebuje grosza — mówił po namyśle — niech siedemdziesiątą zapłaci!
 To rzekłszy ani już spójrzał na gromadę, wstał, tyłem się do niéj obróciwszy i wnet nazad szedł, Kietlicza prowadząc z sobą.
 Kara nie była tak sroga jak upokarzająca,