Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom I 061.jpeg

—   57   —

 I wziął Helenę księżną którą mu z Bełża od Wsewołoda Mścisławowego przyprowadzono, a no wziął jak się bierze narzucone.
 — Hę! — zapytał stary — a nie rozmiłował się w niéj potém?
 Stach głową pokręcił i głos zniżył.
 — Przeciw pani téj nie można nic rzec, dobrą być chciała i jest, ale, piękności wielkiéj nie miała, ani mógł do niéj przystać.
 — Przecie swą potajemną miłościcę dla niéj porzucić musiał — odezwał się Scibor.
 Na to pytanie, Stach jakby odpowiadać nie bardzo chcąc, zmilczał trochę, ramionami poruszywszy.
 — Spełna ja tam tego niewiem, — dodał. — Ludzie prawią różnie, nie powiem lepiéj nic. Pan pobożny, widać że z żoną chciałby żyć po Bożemu, a zmusza się do tego. Czasami trwa wiernie przy niéj, powiadają, gryzie się, chodzi jak obłąkany, męczy widomie, to pierzchnie w lasy i nie będzie go dni kilka. Ludzie dworscy prawią że do swojéj dawnéj pojechał, bo odstać od niéj nie może, ale kto to tam wie co się z nim dzieje? Prawią że mu napój zadano — Ja nie wiem.
 Scibor ramionami potrząsał.
 — Do dziś dnia więc to trwa? — zapytał.
 — Pono — rzekł Stach. — Jam ostatnich czasów na dworze nie był, musiałem gdzieindziéj — bo —