Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom II 263.jpeg

—   259   —

jąc z osłupienia, wzięła rękę jego, znowu coś szepcząc, prosząc a całując ją napastliwie.
 Kaźmierz bladł i czerwieniał, szczęściem mrok izby zmian jego twarzy widzieć nie dawał. Wrażliwy do zbytku nie mógł się oprzéć tym pieszczotom niewiasty natarczywym — drżał cały, zapominał się. Nawzajem, ująwszy jednę z jéj rąk, odezwał się głosem który wdowa sobie wytłumaczyć umiała — niepewnym i drżącym.
 — Uczynię dla was — co tylko mogę, co zechcecie..
 Ale wy... jesteście niebezpieczną niewiastą.
 — Dla was? — podchwyciła wdowa radośnie — dla was, do którego tysiące wzdycha?
 — Nikt! nikt! — odparł Kaźmierz spuszczając głowę. Szumiało mu w niéj, odwrócił się, uląkłszy sam siebie.
 — Jadę do Krakowa — dorzucił spiesznie — kiedy powrócę niewiem, przemówię za wami do brata.. Jedźcie za mną, ale nie okazujcie się ludziom, bo złe są ludzkie języki.
 — O! — odezwała się szybko i wesoło, pozbywszy udanéj boleści — mnie nikt nie pozna, ja się także po męzku, a choćby we zbroję przebrać umiem, mogę być giermkiem gdy trzeba.
 Mówiąc z przyciskiem: także, spojrzała na księcia, który się poruszył zmięszany, bo mu na myśl przyszła Jagna.
 — O! — dodała Dorota cicho — ja wiem