Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom II 109.jpeg

—   105   —

dnego z bliżéj stojących — jak cię proboszcz twój zeżga od ostatnich, abyś go w rękę pocałował, bo z tobą będzie jak z Mieszkiem.
 — Niedoczekanie klechy! — zawołał Lutek.
 — Cichoż! — przerwał Greżek — a to cię wyklnie.
 Zamilkli nieco, żarty Greżkowe nie w smak szły. Zaczęto wymyślać na Kietlicza i wszelakie jego sprawy.
 — Ta to u nas nie nowina — odezwał się stary — drugi Sieciech, drugi Dobek. Nasi panowie przepadają przez sługi. Czemuż Mieszkowi nie zapowiedzieć, aby go na Łużyce wyprawił.
 — Bo nie posłucha!
 Cholewa się zniecierpliwiony przybliżył do Greżka.
 — E! stary — począł — co bo wy się spieracie, mącicie, przeciwko wszystkiemu się buntujecie?
 — Ja? a daj ty mi spokój, człecze — rozśmiał się Greżek — ja pytam i słucham. Więc na Kaźmierza kolej, a to mi go żal, choć płacz, bo go w jarzmo wprzągacie.
 — Dla czegóż się tak liujecie nad nim?
 — Albo nie ma czego? — mówił stary. — Ta to biedny pan! Albo on może wiedzieć, jak go długo cierpieć będziecie? Nuż się wam jego Jaksa, Goworek albo Wichfried niepodoba, przepędzicie jako i tamtych.