Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 181.jpeg

i poważny Matuszewicz ukazał się w nich za rękę prowadząc Anielę.
 Na widok jej, Koiszewska krzyknęła, porwała się, jakby uciekać chciała i nie miała siły się ruszyć, a strażnikówna tymczasem przypadła do jej kolan i objąwszy je łkać i płakać poczęła.
 Koiszewska, która chciała odepchnąć niewdzięczną, spojrzała na starego mnicha. Modlił się ręce złożywszy. I jej ręce się rozłożyły i wyciągnęły ku dziecku.
 Pochwyciła ją za głowę, namiętnemi okrywając pocałunkami.
 Starzec błogosławił — powstawszy.
 — Wraca owieczka zbłąkana do zagrody — zawołał — niech się jej otworzą wrota i serca. Przebaczcie jej, jako chcecie aby wam Bóg przebaczył.
 Matuszewicz, pobożny bardzo, dopiero zobaczywszy mnicha, którego czcił oddawna... rzucił się do rąk jego, całując je.
 — Ojcze was tu chyba łaska Boża na ten dzień i godzinę nam zesłała... Nakażcież zgodę i zapomnienie winy.
 Starzec nieco się cofnął przed natarczywością swojego wielbiciela.
 — Piękne słowa wasze — rzekł z goryczą — nie zbywa na wymowie wam, ani na przenikliwym wzroku, gdy w cudzą duszę patrzycie. Zajrzyjcież we własną. Któż to te dzieci nieposłuszne stwożył, jeśli nie kłótliwy żywot wasz... nie chciwość wszystkiego co znikome a zapomnienie o tem co wieczne? Któż ojcem rozpusty jeżeli nie ci wasi elektowie, których dwory stały otwarte jak szynkarnie, aby naród rozpojony rozum utracił? Mieliście cnotliwego Leszczyńskiego