Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 161.jpeg

 — Pani hetmanowa — zniżając głos poczęła Łowczanka — tak już jest znudzoną, tak zniecierpliwioną, że się lękam, aby w końcu... nie porzuciła wszystkiego.
 — A! pani! — wtrącił rotmistrz.
 — Nie bój się pan — śmiejąc się, dodała Lewandowska — na to poradzimy. Najgorsza rzecz, że nie wiedzieć, gdzie rogówek szukać. Ze swojej garderoby nie może pani żadnej dać, a...
 — Dwie jest na sprzedaż po półkownikowej Matuszewiczowej, ja sam je targować jeździłem.
 — Ja o tem wiem przecie — dodała panna Lewandowska — ale ceny są niesłychane. Rogówki używane.
 — Tak jak nowe, oglądałem je.
 — Pan się na tem nie znasz, ja wiem nawet obu rogówek metryki — mówiła panna. — Rogówki są używane, a ceny szalone.
 — Choćby przyszło jedną przepłacić... — podszepnął rotmistrz.
 — Niech Bóg uchowa! — krzyknęła Lewandowska. — Księżna nie cierpi, gdy ją chcą eksploatować. Nie da grosza złamanego nad wartość.
 — Ja bym później dopłacił — rzekł Tołoczko.
 — Pan byś później dopłacił, a tu teraz zaraz trzeba zapłacić kilkadziesiąt dukatów... Księżna się zaklęła, że nie da tyle.
 Załamał ręce Tołoczko.
 — Cóż się stanie.
 — Nie wiem, ale mogę zaręczyć, że ceny, jakiej żądają, hetmanowa nie zapłaci.
 — Choć płacz! — zawołał rotmistrz.