Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 158.jpeg

Wesele zatem musi być odłożone, a odkładane rzeczy — westchnął — nie zawsze dobre.
 Zamilkł, panna usta zagryzła i zżymnęła się podrażniona. Zamilkli.
 — To coś nowego — zamruczała.
 — Ale w tem nie moja wina — dodał Tołoczko. — Jeżeli księżna tem się zniecierpliwi, wszystkiego wyrzecze i w tem wina będzie nie moja!
 — A czyjaż? moja może? — oburzyła się panna Aniela.
 — Na miłość Boga! niech-że się pani nie gniewa — zawołał Tołoczko — anim myślał, anim mówił, żeby to pani winą być miało.
 — No, to czyjaż?
 — Przepraszam, ale winna temu pani strażnikowa — dokończył rotmistrz.
 Aniela oczy spuściła.
 — Wyprawę moglibyśmy zrobić i po ślubie — dodał po chwili — pani byś naówczas sama nią pokierować i choćby do Warszawy po nią pojechać.
 — Wyprawa po ślubie, łyżka po obiedzie — rezolutnie odezwała się panna.
 — Tołoczko czekał wyroku. Spojrzała na niego, stał jak winowajca, czekający wyroku.
 — Prawdziwie, że głowę tracę — zawołała Aniela.
 — Ja, pani moja, już dawno jej nie mam — szepnął Tołoczko.
 — No, suponujmy — poczęła nagle strażnikówna — że wyprawę będziemy robić po weselu, chociaż to niesłychana, ale są rzeczy niezbędne, które ja do ślubu mieć muszę, naprzykład futro, no i rogówka, bo