Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 133.jpeg

 — Strażnikowo kochana!
 — Nie będę! — tupiąc nogą, powtórzyła Koiszewska — ty mnie znasz, skoro powiadam, nie będę, dosyć na tem.
 Niepodobna było nalegać, Szklarska poszła sama.
 Rotmistrz z wielką pokorą prosił o posłuchanie.
 — Bardzo mi przykro panu to zwiastować — odezwała się Szklarska — ale strażnikowa mocno chora i widzieć się z nim nie może i nie będzie.
 — Pani dobrodziejko...
 — Ja na to nic nie poradzę, wyrok jest nieodwołany.
 — Przybywam nie od siebie, ale wysłany przez panią hetmanowę.
 — To zupełnie wszystko jedno — odparła Szklarska. Gdyby nawet pani hetmanowa, honor ten uczyniła Koiszewskiej i sama przybyła, ręczę że nie byłaby przyjętą. Tak — powtórzyła — nie byłaby przyjętą.
 Tołoczko potrzebował namysłu, nim się na dalsze tranzakcje zrezolwował. Rozpoczął je z delikatnością wielką, zawsze w imieniu księżnej.
 — Ja nic więcej nadto nie mogę — odpowiedziała pośredniczka — że żądanie zaniosę i odpowiedź wiernie powtórzę.
 Wyszła więc.
 Tołoczko zaczął po pokoju się przechadzać, zatopiony w myślach i ani się spostrzegł, że pół godziny upłynęło nim panna Szklarska powróciła.
 — Pani strażnikowa, kazała mi powiedzieć — rzekła — że garderobę córki wydać rozkaże, ale nie wyprawę. W istocie, wyprawa jest w gotowości, ale