Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 132.jpeg

szybko Tołoczko — frasuje się tylko, że jej wiele rzeczy brak... ale to fraszki...
 — Ona mnie już nudzi temi wymaganiami — zawołała hetmanowa. Wiesz waćpan co, jedź do strażnikowej jeszcze raz, powiedz jej, że nic nie żądasz, ale niechże jej przynajmniej przyszle koszule i trzewiki!!
 Rotmistrz, który wiedział jak zostanie przyjęty, strasznie się zmięszał.
 — Mówię ci, jedź — dodała — jedź do niej odemnie. Zajmę się losem córki... ale żebym miała wyprawę jej robić!! Czasu nawet nie starczy, bo wesele musi być w przyszłym tygodniu. Jedź waćpan nie zwłócząc...
 Tołoczko nie mógł się wymawiać, skłonił i przyrzekł, że pojedzie.
 Zaledwie się wysunął od hetmanowej, powoli krocząc kurytarzem, gdy drzwi pokoju panny Anieli się otworzyły. Słuchała ona rozmowy rotmistrza z księżną.
 — Niech pan pamięta o rogówce!! — rzuciła mu w ucho, i uciekła.
 Rotmistrzowi się w głowie zawracało.
 — Piwam sobie nawarzył — zamruczał.
 Zawołano go do hetmana, potem jeszcze raz do pani samej, naostatek pod wieczór kazał zaprzęgać, aby z Wysokiego się wydobyć i nazajutrz rano być u Koiszewskiej. Gościła tu jeszcze panna Szklarska i ona go pierwsza zobaczyła. Pobiegła do strażnikowej.
 — Tołoczko przyjechał — rzekła śmiejąc się.
 — Co? Tołoczko? — zakrzyczała gospodyni — Każ-że mu powiedzieć, żeby sobie wracał zkąd przybył, ja go znać niechcę, i mówić z nim niebędę.