Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 125.jpeg

 Na odjezdnem Bujwid polecając się łaskawym względom strażnikowej, zapewnił ją, że czekać gotów mając szczere przywiązanie do panny, którą o niem przekonać się spodziewał.
 Szklarska pozostała ze strażnikową, choć dla niej siedzenie na miejscu, skazanej na spoczynek, na zabawianie strażnikowej i proboszcza, który przyjeżdzał czasami, było wielką męczarnią. Nudziła się strasznie, choć miała robotę zawsze jakąś w rękach.
 Drugiego tygodnia wytrzymać nie mogąc, wtrąciła nawiasem, że może by nie szkodziło, gdyby ona od siebie, pojechała do Wysokiego zobaczyć się z Anielą.
 Strażnikowa, której dokuczyło to, że nic o córce nie wiedziała, mało co się zawahawszy zgodziła się na to.
 — Dałabym ci konie i moję bryczką na pasach — rzekła — ale poznają i pomyślą, że jesteś przysłaną przezemnie, a to by było niedobrze.
 Postarano się więc o konie i woźnicę, a powóz proboszcz dostarczył.
 W doskonałem usposobieniu panna Szklarska pojechała do Wysokiego.
 Nie było już trudności z wpuszczeniem do strażnikównej, która zobaczywszy ją z wykrzykiem radosnym pobiegła uściskać.
 — Widzisz ty, niewdzięczna jakaś — odezwała się Szklarska — ja umyślnie jadąc do pani Dzierżanowskiej, zajechałam do ciebie. Co u ciebie słychać.
 Zadumała się Aniela.
 — Hetmanowa przygotowuje się do zaręczyn i wesela — odpowiedziała — ale z tą moją wyprawą... Wystaw sobie, matka mi nic wydać nie chce, ja nie mam