Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 124.jpeg

 Szklarska śmiejąc się przerwała.
 — Marszałek jesteś niebezpiecznym, tak umiesz kombinować wszystko bacznie. Te dystynkcje między wyprawą a garderobą.
 Gliński z widocznem zaspokojeniem miłości własnej się uśmiechnął.
 — Służę już moim braciom, szlachcie lat tyle radą i doświadczeniem, żem się wiele nauczył — dodał z uprzejmym zwrotem do starej panny. — Gdy asindźka będziesz miała iść za mąż, proszę mnie zawezwać do pisania intercyzy!
 — O! o! dziękuję, ja za mąż wcale iść nie myślę — rzekła Szklarska — ale gdy testament przyjdzie układać, pewnie go będę fatygowała.
 Tak skończyła się konferencja, z której opuchła strażnikowa wyszła spokojniejszą.
 Wielki nawet żal do córki, ustąpił politowaniu, nad tą ofiarą przewrotności magnatów.
 Wszystkich swych gości strażnikowa zatrzymała potem na wieczerzę i rozmowy weselej już się toczyły o rzeczach obojętnych, tylko że wszyscy do hetmanowej mieli żal za Koiszewską i za jej dumne obchodzenie się ze szlachtą, opowiadano o niej różne historje, nie pozostawując poczciwej nitki.
 — Gdyby nie mój proces — tłumaczyła się Koiszewska — córki bym tam nie dała... albo ją dawno odebrała, ale my biedna szlachta z życiem i mieniem na ich łasce, bo oni panują w Trybunałach, oni na sejmach, oni u boku króla, oni sami wszędzie, a nasi pp. posłowie na sejm im jadą służyć.
 Królewską moc objęli zupełnie, pod pozorem wolności, ale w istocie żeby sami panowali.