Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 121.jpeg

i będzie. Rozwinie się tedy akcja o ten dokument, który trudno, aby się utrzymał w znaczeniu swem. Przewidujmy najgorsze.
 — Ja pójdę choćby do Trybunału — oparła się strażnikowa. — Apelować będę, niebo i ziemię poruszę, grosza nie dam.
 — Pani strażnikowo! — przerwał Gliński. — Nie godzi się mścić na własnem dziecku.
 — Nieposłusznem, krnąbrnem...
 Obałamuconem — rzekł Gliński.
 — Ale ja proces ten wygram. Chybaby w świecie sprawiedliwości nie było! — wykrzyknęła kaszląc mocno strażnikowa.
 — Ja bym za to nie ręczył — reflektował Tołudziejowski.
 — I skandal... ludzkie języki — dodał marszałek.
 — Ale radźcież mi, proszę, jak ja inaczej postąpić mogę? — z płaczem prawie poczęła strażnikowa. — Odbierają mi córkę, chcą wyrwać majątek... a ja mam z pokorą przyjąć to i... milczeć... Nie byłabym Koiszewską!
 Wszyscy zamilkli.
 — Jabym radził — rzekł Gliński — córce dać wolność wyjścia za mąż tylko z tą groźbą, że jej pani strażnikowa znać niechce jako swe dziecko. Co się tyczy wiana, niech idzie wedle prawa, ale niech Tołoczko pozywa, waćpani się broń, ani grosza nie dać... w sądach pójdą delaty, odkładania, wyroki i kassaty, rozpoczynanie ab ovo, de noviter repertis, dwadzieścia lat się to ciągnąć może, a waćpani dobrodziejka nie dasz złamanego szeląga, krom tego co wezmą mecenasi.