Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 107.jpeg

 Rezydent miał wielką ochotę oświadczyć, że tajemnicy z myśli swych nie czyni, ale nie miał już czasu na odpowiedź, i król się oddalił, wyszedłszy naprzeciw ministra.
 Na twarzy Brühla dziwnie się mięszały dwa sprzeczne wyrazy, wielkiej radości kłamanej i wielkiego niepokoju rzeczywistego.
 Ucałował naprzód rękę królewską, a gdy August powiedział mu jedno słowo tylko — Steinheil! rzucił się z przesadzoną czułością witać go i ściskać.
 Rezydent przyjął to z wielkiem umiarkowaniem, możnaby powiedzieć, ze wstrętem.
 — Wierny, stary sługa W. K. Mości — rzekł minister — ale ten ranek... był dla mnie niespodzianek pełen. W. K. Mość wyjechałeś nie o swej godzinie. Co powie doktór, który zalecił ostrożność taką? Przeraziłem się...
 — Ja bo się zdrów czuję — rzekł August — ranek piękny, no i Steinheil mi się trafił!
 — Gdzie? — zapytał Brühl.
 — Zobaczyłem go przez drzwi otwarte i natychmiast przywołałem...
 Podejrzliwie spoglądał Brühl na rezydenta, który milczał.
 — Powróćmy na zamek — odezwał się August — jeżeli doktorowie nie pozwalają.
 Uśmiechnął się Steinheilowi. Niech cię niosą za mną, ja cię jeszcze chcę widzieć. I skinął na niego tajemniczo, ale Brühl pochwycił to przelatujące skinienie.
 Steinheil wsiadł do lektyki spokojnie. Brühl do powozu swego. Konie musiały iść noga za nogą, bo