Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 101.jpeg

nikt nie odgadywał, faktem było, że nikomu nie rozkazując sobie towarzyszyć, dwie lektyki dworskie zawołać kazał i siadłszy do jednej, w drugiej za sobą radzcę nieść polecił.
 Niesiono ich wprost do Bażantarni.
 Przed tym pałacykiem teraz pustym, około którego domki małe, zajmowali w części oficjaliści, obie lektyki stanęły. Król opierając się na lasce wysiadł. Oczy miał nabrzmiałe, twarz zarumienioną do zbytku, oddychał ciężko.
 — Patrz-że mój Steinheil — odezwał się, jak tu dziwnie i nic się nie zmieniło i wszystko teraz jest inaczej. Próżno mi perswadują, ja się w Dreźnie nie czuję swobodnym, panem. Co chwila się boją aby mnie gruzy nie przysypały.
 Steinheil słuchał z uwagą i poszanowaniem.
 — N. Panie — rzekł — ja toż samo tu czuję.
 — Poczciwy Brühl stara się mi wmówić, że ja z tej wojny wyszedłem jeszcze zwycięzko — po cichu, idąc zwolna począł mówić król. — Mnie tu nikt prawdy nie powie, chyba ty.
 — Oni mi mówią, że powinienem być szczęśliwym ja się czuję upokorzonym i biednym.
 Zdaje się, że zagadnięty tak rezydent, znalazł się w bardzo przykrem położeniu. Dumał z głową spuszczoną nie odpowiadając nic. Król zamilkł także, aż w końcu Steinheil rzekł.
 — Prawdę mówić, N. Panie często rzecz i niebezpieczna i mało pożyteczna. Człowiek lubi się łudzić, wielu tej gorzkiej medycyny nie znosi.
 — Ja, ja — wyjąknął August — zdaje mi się...
 — N. Panie — przerwał Steinheil — monarchowie