Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 092.jpeg

mieniwszy, zapytała go czy wie, z jaką wiadomością tu Bujwid przyjechał.
 Tołoczko oświadczył, że nie wiedział o niczem.
 Opowiedziała mu panna Aniela, co przywiózł.
 Rotmistrz słuchając głową potrząsł.
 — Jakże to panna strażnikówna nie zmiarkowała, że jego tu wysłano umyślnie z postrachem, bo to nic innego nie jest jak straszenie panny Anieli i mnie.
 Co się mnie tknie, ja sobie z tego nie czynię nic. Zechce pani strażnikowa wydziedziczyć, wola jej, ja na posag i pieniądze nie polowałem... a da Bóg żyć, znajdziemy się czem sustentować i bez posagu. Mogłaby panna Aniela i jednej koszuli nie mieć, zawsze bóstwem dla mnie będzie.
 Oświadczenie to wywołało z powodu koszuli, rumieniec na twarzy panny, którą Tołoczko w rumianą (bo niezbyt białą) rączkę pulchną z paluszkami krótkiemi, pocałował dodając.
 — Jawna rzecz, że to nowy sposób rozerwania tego związku, który jest życia mojego jedynym celem. Niech panna Aniela będzie spokojną. To są strachy na lachy.
 Tołoczko tymczasem jakiś czas wypoczywał w Białymstoku, zarówno z innemi ciągle starając się między panią hetmanową Branicką, a panem hetmanem tak ekwilibrować, iżby się każdemu z małżonków zdawać mogło, że jemu jest oddany.
 Wszyscy przyjaciele domu to jest wybornego i wesołego życia w rezydencji hetmana, doskonale wiedzieli jaki jest stosunek dwojga państwa, żyjących z sobą, obok siebie, ale jakby się wcale nie znali.
 Hetman z francuzką grzecznością przychodził od-