Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 087.jpeg

to łaską będzie, jeżeli mi sobie w czem usłużyć pozwolisz.
 — Mam pod moją opieką dwoje ludzi, którzy się kochają — ciągnęła dalej, chcą się połączyć, chcą sobie miłość poprzysiądz... ale matka barbarzyńska staje im na przeszkodzie. Dasz im ślub.
 — Z największą przyjemnością, z rozkoszą — odparł francuz — choćby mnie miał Loci ordinarius wsadzić do domu demeritów na rekollekcje.
 — Ale do tego nie przyjdzie, matka po ślubie da się przebłagać.
 — Jestem na rozkazy W. Ks. Mości — dodał kanonik.
 — Mam wasze słowo? — zapytała księżna z uśmiechem.
 — Jak najuroczystsze — potwierdził kanonik. — Chrystus zabronił przysięgać nienawiści, ale miłości przysięgę utwierdzać zalecił. Mogę wiedzieć kogo błogosławić będę?
 — A! to są osoby do naszego należące dworu — odparła od niechcenia księżna. — Jeus obscurz, hałasu z tego nie będzie wielkiego.
 — Młodzi? — zapytał kanonik.
 — Ona młoda, on człowiek dojrzały — mówiła hetmanowa.
 Rozmowa po kilku jeszcze zamienionych z obu stron komplementach, na tem się skończyła. Kanonik tylko zawarował sobie, aby jedna z osób, którym ślub miał dawać, zasiedziała parafję w Białymstoku.
 Hetmanowa więc uspokojona, przy pierwszem widzeniu się z Tołoczką, umiała to tak łatwo wyrobione przyrzeczenie wystawić mu jako uzyskane z nad-