Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 065.jpeg

 — Niech mi W. Książęca mość poradzi co mam czynić? — błagał.
 Hetmanowa zlitowała się.
 — Niesmaczna to rzecz — odpowiedziała — ale jak się poczęło tak kończyć potrzeba... Nie mówiłeś waćpan o synu dotąd, suponując, że o nim wszyscy wiedzą, milcz-że już.
 — A jak się dowiedzą? — zapytał rotmistrz.
 — Nie obrachują, co oni poczną — po namyśle odezwała się hetmanowa. — Zdaje mi się, że waćpana odprawią, bo matka go niechce.... a to pretekst doskonały.
 — Mam ja to powiedzieć pannie? — radził się rotmistrz.
 Parsknęła księżna.
 A wy! mężczyźni! — poczęła. — Krzyczycie na nas, że my was zwodzimy, nazywacie te biedne kobiety najgorszemi przezwiskami, chytrość nam przypisujecie i zdradziectwo, a co sami robicie? Kobietę zwieść to wam fraszka. Wam wszystko wolno...
 Tołoczko stał jak pod pręgierzem.
 — Moje całe tłómaczenie, żem się zapóźno pokochał, a od tej miłości głowę utracił.
 — Ja nie wiem czy ją miałeś kiedy — przerwała księżna. — Takeś sobie z tą całą sprawą poczynał, jakbyś naumyślnie ją chciał zawikłać.
 Co tu radzić dziś, kiedy pora w której trzeba było coś na to poczynać, minęła. Nie mówiłeś w czas, milcz, a po ślubie co będzie, to musisz przyjąć jako karę za grzechy. Na sucho ci to nie ujdzie.
 Nic nie zyskawszy u księżnej, ale trochę sobie ulżywszy ciężaru tem zwierzeniem się, rotmistrz zajął