Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 063.jpeg

Nikt go tu zdradzać nie myślał, ale położenie było, bądź co bądź, nie do zazdrości i przed zaręczynami wyspowiadać się było potrzeba pani strażnikowej.
 Nie był pewnym czy i panny ten synaczek, pono dziesięcioletni nie zrazi.
 W czasie tych zabiegów, rad zapomniał co go jeszcze czekało, ale teraz, gdy termin się zbliżał, strach go taki ogarniał i wstyd jakiś, że głowę od tego tracił.
 Wiadoma rzecz, czem się w takich razach, za owych czasów leczyć byli zwykli, ci którym ból serdeczny dokuczał. Zapijano frasunek...
 Tołoczko nie lubił pić, a no teraz bezwiednie prawie ciągle za kieliszek chwytał.
 Chodził jak błędny, oczy mu wpadły, kaszlać zaczął i gdy mu hetmanowa szczęścia winszowała, wzdychał jak kowalskie miechy. Żal brał patrzeć na niego.
 Panna zaś przeciwnie, raz postanowiwszy wyjść za niego, z myślą się tą oswajała, godziła i wesołą była jak nigdy. Tołoczce zaś wyrzucała, że chodził jak z krzyża zdjęty i zdawał się żałować chyba tego co uczynił.
 Męcząc się po dniach i nocach, naostatek, gdy mu hetmanowa wymawiała też jego frasunek, wybuchnął.
 — Żeby pani hetmanowa wiedziała, co ja mam za troskę, toby mi nie wyrzucała, że się śmiać nie mogę.
 — Jeżeli nie wiem, a powinnam, czyjaż wina? — odparła księżna.
 — A! moja wina! moja wina! moja bardzo wielka