Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 059.jpeg

łoczko — wszelako zdaje mi się żem czasu nie stracił. Gdybyś pani raczyła poprzeć moję sprawę, byłbym pewny wygranej.
 — Ho! ho! tak zaszedłeś daleko? — rozśmiała się Sapieżyna — boję się, ażebyś nie doznał zawodu.
 Tołoczko ją w rękę pocałował.
 — Służyłem, służyć będę — odezwał się — ulituj się nad sługą swoim.
 — Cóż mam czynić?
 — Proszę przemówić za mną do panny — począł rotmistrz.
 — Mnie się zdaje — przerwała hetmanowa — że choćbyś pannę skonwinkował, matka ci nieda córki. W tem sęk.
 — Na to jest sposób — wtrącił rotmistrz — tylko że bez pani hetmanowej ja niemogę nic.
 — Mów-że bo raz jasno i otwarcie.
 — Gdy da Bóg zgodzi się panna, prosta rzecz, zrobimy uroczyste zaręczyny. Strażnikowa się pogniewa, złaje mnie, zbeszta córkę, bo to u niej nie nowina, ale zrękowin nie złamie, bo te są tak ważne jak sam ślub.
 — Że waćpana złaje i córkę, to nic — poczęła śmiać się Sapieżyna — mnie się też dostanie, obwoła mnie intrygantką.
 — Nie będzie śmiała — odparł Tołoczko. — Proces, który miał rozstrzygnąć Trybunał, za mojem staraniem odłożony został dla komportacji dokumentów. Jej o ten proces tak idzie, że córkę gotowa oddać dla niego.
 Będzie musiała milczeć.
 — Nigdym się nie spodziewała, abyś tak podstę-