Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 024.jpeg

niepokoili... Bo na wojnie, lada kto z kąta może strzelić.
 — A gdzież to pani hetmanowa wojnę widziała? — spytał Radziwiłł — siadając nieproszony, choć gospodyni stała.
 — Gdzie? wszędzie jej było pełno, nawet w kościołach! — odparła Sapieżyna.
 — Myśmy o niej nie wiedzieli — zamruczał książe. — Gawiedź i ciury trochę sobie czupryn namordowali... ale im odrosną.
 — Oficerowi Fleminga pono życie nie wróci — zawołała złośliwie księżna, która wiedziała, że książe o tem słuchać nie lubił.
 Radziwiłł ruszył ramionami.
 — Jeżeli to prawda, że tam Niemca jednego uśmiercił parobek jaki, to szkoda, że się nie dostało lepiej Flemingowi samemu.
 Obejrzał się dokoła po paniach.
 — Cóż? księżna tu też Trybunał fundujesz?
 — A jakże! — zawołała Sapieżyna. — Wybieramy się sądzić wszystkich złych mężów.
 — To chyba żaden się nie ostoi, krom ślepych — rzekł książe, a czem-że ich karać będziecie? gdzie będzie fundum i wieża?
 Sapieżynie, która w duszy gniew burzyła, sprzykrzyły się już żarty książęce.
 — Mamy i my swoje tajemnice, których nie wyjawiamy nikomu — odparła żywo.
 Wojewoda głową poruszył, rad był jej czem dokuczyć, a nie miał nic boleśniejszego nad wspomnienie młodego Brühla, którym ją prześladował zawsze.