Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 018.jpeg

 — Ale M. Książe — zawołał Sapieha — intencji w tem nie było.
 Radziwiłł się perzył z gniewu.
 — Kasztelanica tam nie było! ja o tem wiedzieć nie chcę!! Sami oni wyprawiają hałasy, sami mącą, a na mnie i na moich zrzucają.
 Sapieha nie podzielając tego gniewu, parę razy przerwał jeszcze bratu, lecz ten i względem niego opryskliwie się znalazł i nastawił mu się okóniem. Czapkę już trzymał w ręku.
 Oba, Radziwiłł i on, co się wczoraj jeszcze całowali i poprzysięgali sobie aljans i zgodę wiekuistą, teraz nagle pod wpływem jakimś, którego odgadnąć było trudno, koso poczęli spoglądać na siebie.
 — Warchoł niepoprawny, nigdy miecznikiem być nie poprzestanie, mruczał sam do siebie Sapieha.
 — Hetmanowej pacholik... pod pantoflem u żony... szeptał książe.
 Sapieha nie żegnając się razem z Tołoczką wyszedł, brata samego zostawując, który natychmiast Bohusza przywołał i kazał mu wydać ordynans aby nikt nie śmiał o żadnych burdach, strzelaniach donosić... Bo on wiedzieć o tem nie chce...
 Hetman że od rana z Radziwiłłem się zabawiał a nieustannie pić musiał, ledwie do karety wsiadł, rozkazawszy Tołoczce jechać z sobą — coś zabełkotał, głowę na poduszki pochylił i — usnął.
 Aż do Antokolu jechali tak milczący, a Tołoczko zafrasowany tem, iż się mimowoli księciu naraził. U ganku stanąwszy, gdy książe się z powozu ruszać nie myślał, wybiegła hetmanowa przelękniona, czy mu się co nie stało, ale dowiedziawszy się iż śpi