Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 1 166.jpeg

zumiał — wołała księżna — że książe z tą swoją pijatyką, którą mi męża do choroby zamęcza, stał mi się nieznośny. A gbur i impetyk, jakiego drugiego nie znaleźć.
 Tym wybuchem szczerości, rotmistrz stał skonfudowany mocno.
 — Księżna pani pozwoli, ażebym ja o tem nie wiedział — odezwał się zmięszany. Ja z obowiązku sługi pana hetmana i pani mej, którą weneruję, przyjeżdżam oznajmić, iż Trybunał feliciter ukonstytuowany, ale to tak świetnie i szczęśliwie...
 — Wiesz waćpan wszystko? — przerwała mu księżna.
 — Zdaję się, że chyba nie wiele kto więcej czem się pochwali — rzekł Tołoczko.
 — Znajdujesz wszystko dobrem co książe zrobił — mówiła zaanimowana wielce hetmanowa — a cóż powiesz na to i co powiedzą nieprzyjaciele jego gdy się okaże, że książe na deputatów do przysięgi dopuścić kazał takich, których nigdy nikomu ani się śniło wybierać.
 — Jezus! Marja! — zawołał Tołoczko — któż to hetmanowej doniósł... kogoż się to tyczy?
 — A pan sędzia Aleksandrowicz — mówiła hetmanowa — a Romanowicz, a Gutowski??
 Tołoczko, który szczegółów się nie dowiadywał, stał niemy. Bolało go i to, że księżna była tak informowaną doskonale i że zdawała się nie sprzyjać Radziwiłłowi.
 Zafrasował się tem szczególniej, że o tych posłach nie wiedział.
 — Ha! — odparł — pokornie — ja się chyba do dymissji podać muszę, kiedy jestem tak źle informowany.