Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 1 131.jpeg

duje, ale to dopiero początek, a kto zwycięży w końcu, ten się będzie mógł pochwalić.
 — Myślicie, że Radziwiłł? — zapytała hetmanowa.
 — Nie jestem prorokiem — rzekł rotmistrz — póki króla Augusta i Brühla, póty książe wojewoda na Litwie wyprawiał nam sceny i nikt go nie pohamuje, ale przy małej zmianie, gdy się wszyscy nieprzyjaciele tego królika do kupy zbiorą, a protekcji królewskiej nie stanie, nie chciałbym być w jego skórze.
 Oczki księżnej zaśmiały się.
 — Sam sobie winien — rzekła — dziwuję się, że Panu Bogu cześć oddaje, bo zresztą nikogo w świecie szanować nie chce, a i z Panem Bogiem za pan brat.
 Tołoczko potem odebrał instrukcje na dzień następny, i gdy już dla późnej pory miał się żegnać, przystąpił do hetmanowej całując ją w rękę.
 — Mam obietnicę pani — rzekł.
 — A! wiem już! wpadła ci pono w oko Koiszewska strażnikówna, nieprawdaż?
 — W oko to nie, ale w serce — westchnął Tołoczko — czuję, że od tego moje szczęście zawisło.
 Błagające zwrócił na nią wejrzenie.
 — Czekajże aż wrócimy do Wysokiego.
 — Aleby pani hetmanowa mogła tu, przez łaskę swą, wcale o mnie nie czyniąc żadnej wzmianki, trochę zjednać sobie panią strażnikową, a pod pozorem że u niej dom weselszy, uczęszczany, dla panienki przyjemniejszy, mogłaby do siebie wziąść na czas jakiś pannę Anielę.
 — A waćpan byś ją tu wygodniej niż u matki mógł widywać! — rozśmiała się hetmanowa. Bardzo