Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 1 091.jpeg

Pierwszemu mnie zabiegać i prosić o pacyfikację nie przystało. Czekam co mi książe wojewoda zaproponuje.
 — A on oczekuje jakie książe postawisz warunki pokoju — rzekł biskup.
 Fleming i kanclerz spojrzeli na siebie.
 — Przybywam się dowiedzieć w imieniu wojewody.
 Czartoryski się przeszedł po pokoju, milczał.
 — Idzie o zapobieżenie przelewania krwi braterskiej, o uniknięcie wojny domowej.
 — Wszystko to słyszeliśmy — odparł kanclerz.
 — Pierwsza rzecz — począł śpiesznie Fleming po francuzku — wojsko to rozpuścić, którem grozi.
 Kanclerz dał znak ruchem ręki aby mówić poprzestał, nastąpiło milczenie.
 Służący wszedł z biletem na tacy, który Czartoryski czytać zaraz zaczął zapominając o biskupie.
 Brzostowski tymczasem do Fleminga i odciągnąwszy go na boki, żywo mu coś kładł w ucho. Zawołano pisarza z kancelarji i książe jakiś interes obcy ekspedjował, pozostawując biskupa w oczekiwaniu. Krasiński potrzebował całej swej siły moralnej, aby się pohamować i nie wybuchnąć. Wtem kanclerz siadł i zwrócił się do niego.
 — Niech to będzie dowodem powolności z mej strony, że ulegam namowom waszym i gotów jestem z księciem wojewodą traktować.
 — Zbierzemy się gdzie w miejscu neutralnem, tylko nie u wojewody.
 Krasiński, który miał obszerny lokal, chociaż w klasztorze, zapraszał do siebie.
 Zgodzono się na to.
 — Im mniej mamy radzić, aby to poszło łatwo —