Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 1 088.jpeg

 Uśmiechał się, mówiąc to, książe.
 Krasiński stracił cierpliwość.
 — Zaklinam pana wojewodę, zapobieżmy daremnemu krwi przelewaniu, niech książe wyznaczy jak przyrzekł.
 — Ale z moich nikt nie pojedzie do nich, i ja nie mogę szukać układów, bo ich nie potrzebuję, zgadzam się tylko na to, że propozycji słuchać będę.
 Z za księcia dały się słyszeć głosy.
 Żwawo jedni brali stronę Radziwiłła, a drudzy Krasińskiego.
 Książe milczał krążąc wzrokiem dokoła.
 — Jeżeli koniecznie potrzeba — rzekł — czynić ustępstwo, poślę im Szyszłę i Drużbackiego.
 — Ale, bogdaj by ich, byle mieli umocowanie księcia — zawołał biskup.
 Byli to dwaj dworzanie nieznaczący księcia wojewody, którzy zwykle jeździli przy jego powozie.
 Uderzył kwadrans na piątą.
 Znużony i zrozpaczony biskup począł, ręce łamiąc, nalegać na księcia, który milczał, głowę spuściwszy.
 Wszyscy dokoła zabierali głos i nikogo już słychać nie było można.
 Brzostowski wstał od okna i zdawał się wybierać odjechać z niczem.
 — Nie widzę innego środka — wyrwał się Krasiński — tylko sam chyba stanę do księcia kanclerza. Jadę do niego po...
 Książe Hieronim ruszył się jakby on także chciał uczynić krok jaki, ale wejrzenie wojewody go wstrzymało.
 Radziwiłł z obojętną dumą nawet nie patrzył już