Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 1 087.jpeg

i zobaczywszy biskupa, którego w życiu nie widział, ale miał opisanego, zbliżył się do niego z pokłonem, kartkę trzymając w ręku.
 Żywo wyrwał mu ją Krasiński i czytał, czytał i odczytywał.
 Ramionami zżymał w gniewie.
 — Zaczekacie na odpowiedź.
 Hajduk wyszedł pokłoniwszy się.
 Biskup stał już za parawanem.
 — Bardzo księcia przepraszam — zawołał — nie winienem. Umówiliśmy się o kardynalję, a list odbieram od Morochowskiego, sekretarza Fleminga, że oczekują nas u niego.
 — U Fleminga? — zapytał wojewoda?
 Nastąpiło milczenie.
 — Jedźcie do Fleminga — rzekł książe.
 — Z kim?
 — Sami, panie kochanku.
 — Na cóż się to zda?
 — A no, na nic — rzekł książe — i na nicby się nie zdało zebranie u mnie, ale jam zawsze rad gościom.
 Biskup stał w płomieniach.
 — Mości książe, mówmy serjo, kogo książe wyznacza od siebie.
 — Nikogo, nikogo księże biskupie — rzekł wojewoda. — Chcą się układać, niech przyślą układaczy, ja się układać nie myślę.
 — Ależ książe przystał na to! — zawołał zrozpaczony biskup.
 — Przystałem słuchać, panie kochanku, będę słuchał cierpliwie.