Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 1 047.jpeg

będzie on tylko pogróżką, bo bić się nie myślą i wojny nie wypowiedzą.
 Brühl słuchał obojętnie.
 — I ja tak sądzę — westchnął minister. — Czy myślisz, że się zlęknie Radziwiłła?
 — Nie — mówił dalej starosta — ale niewygodni są to śmiałkowie.
 — Plan ich niedorzeczny, dziecinny — odparł Brühl, wzruszając ramionami.
 — Nie sądzę — przerwał starosta, marszcząc piękne czoło. — Plany ich obmyślane są wybornie, idzie o to jak się wykonać dadzą. Idzie mu o zerwanie i niedopuszczenie ufundowania Trybunałów. Służyć to ma za pretekst później do zawiązania konfederacyi, przeciwko królowi, którego chcą detronizować.
 — Jak im pilno — szepnął Brühl zimno. — Wszystko to mrzonki są próżne; konfederacja z pułkownikiem Puczkowem, kraj na nich oburzy. Po kraju mącić i wywoływać burzę łatwo, z nieprzyjacielem się wiązać, krajowi chcieć prawa dyktować, zuchwała myśl i nie roztropna. Detronizacja! — powtórzył smutnie. — Nie wiedzą więc, że z króla inna ręka niż ich zdejmie z jego skroni koronę.
 Storosta spojrzał niespokojny.
 — N. Pan wyjeżdża do Drezna — zapytał.
 — Jak tylko będzie mógł on i ja — dodał Brühl — Cesarzowa pozwoli się przejechać i zabawić pułkownikowi swemu, ale nic więcej; a tymczasem któż wie, co może spotkać kanclerza?
 Uśmiechnął się.
 — Cóż Aloê? — zapytał.