Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 1 023.jpeg

prawda, też na Litwie mąci i ów tak że na niego wszyscy się uskarżają.
 — Ja go bardzo lubię — Panie Kochanku — zaśmiał się August III.
 — Litwa za niego dała by życie.
 — Poi ją całą — rzekł Brühl, i wino daje dobre?
 — A jak strzela i na niedźwiedzia idzie z oszczepem! wykrzyknął król, pójdzie i na Czartoryskich....
 — Pokaże się to na Wileńskim Trybunale, bo tam się oni zetknąć muszą...
 — A biskup Massalski oleju do ognia doleje, — szepnął August.
 — Mnie się zdaje, że ich samych sobie zostawić potrzeba — odparł minister.
 Król pomyślał trochę.
 — Domagają się Senatorowie, abym posłał od siebie pośrednika coby ich jednał.
 — A któż podejmie się tego? — zapytał Brühl. — Między dwu takich zapaśników słabemu iść — zgniotą go.
 Król spojrzał na niego szukając rady.
 — Hm? mruknął.
 — Biskup Kamieniecki wprawdzie się stręczy — dodał Brühl.
 Na wspomnienie Krasińskiego, czoło króla powlokło się chmurką, nie odpowiedział nic.
 — Wiesz — począł odpocząwszy, zmieniając nieco kierunek. — Com ja nie czynił, dla pojednania was wszystkich! Czartoryscy i ciebie prześladują.
 — Tchnąć mi nie dają, ale przy Twej opiece N. Panie, nic mi zrobić nie mogą, błotem tylko ciskają na mnie, a ich płatni pisarkowie, paszkwilami mnie ścigają.