Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Matka królów tom I 273.jpeg

urzędnicy dworu stać będą przy królowej, poświadczą za nią.
 Przez krótką chwilę Jagiełło dumał, ale gniew wziął górę.
 — Nie mówcie nic przeciw Witoldowi — zawołał — orle on oko ma, wzrok jego lepiej widzi niż moje stare źrenice, bystrzejszy on odemnie i od was.
 — Co znaczy świadectwo nieprzyjaciela! — rzekł marszałek.
 Król począł się burzyć i rzucać.
 — Nie wmawiajcie mi co mam czynić... próżno! Nie chcę jej znać, żyć z nią nie chcę... kto mi ją dał, nazad niech bierze sobie, siostrzenicą jego jest...
 Marszałek spojrzał tak śmiało i z takim wyrzutem na króla, że gniew jego uśmierzył się przed potęgą tego pogodnego wzroku.
 Zamilkł i stał patrząc długo w ziemię.
 — Niech się to raz skończy — zawołał. — Pojadę do Medyki... niech powie co ma na swą obronę, ale nie będę jej wierzył, bo nie mogę.
 Uderzył się w pierś.
 — Zdrada jej życie mi skróci... W grób mnie zapędzi ta kobieta... Co rychlej chcę się zbyć tego ciężaru. Nie... nie do Krakowa... odeślę ją na Litwę Witoldowi, abym więcej nie widział i nie spotykał.
 Marszałek wolał nie jątrzyć go oporem dłuż-