Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Matka królów tom I 027.jpeg

zbył, bo w końcu nie upilnuję, a lada złodziejowi bym cię dać nie chciał.
 Sonka ramionami ruszyła, poprawiła włosy. Witold jadł spokojnie i mówił powoli.
 — Żebyś ty przynajmniej wdzięczną była za to, że cię tu jako własne chowałem dziecko. No? skarżyć się na mnie nie powinnaś?
 — Albo się skarżę?
 — Hodowaliśmy cię troskliwie, Anna na ręku nosiła.
 Popatrzał na nią, ona wziąwszy ze stołu jabłko, gryzła ogonek jego w ustach zadumana. Coś jej po głowie chodziło.
 Wtem Witold, poważniejąc stopniowo, rzekł do niej.
 — Dość bajania. Sonka! słuchaj mnie dobrze, chcę cię wydać za mąż?
 Dziewczę krzyknęło, ale trudno było rozeznać w tym głosie radość czy przestrach go wywołał. Oczyma zalotnemi a ciekawemi Sonka, nic nie mówiąc, pytać się zdawała.
 — Za kogo?
 — Żebyś ty rozum miała! do nógbyś mi paść powinna — aleś ty na pół dziecko, pół latawica.
 Dziewczę nogą tupnęło.
 — Mówże za kogo??
 Witold kazał czekać długo, ważył coś.
 — No — rzekł — jak przystało, za starego...