Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Matka królów tom II 185.jpeg

 Drogą tą właśnie jechał jak on zbrojny mężczyzna, kilka koni mając za sobą. Wydało się to może dziwnem patrzącemu, że z zamku, w którym pana nie było, wyjeżdżał ktoś pańsko dosyć i strojno.
 Ten też najrzawszy zdala zbrojnego mężczyznę w gospodzie, wpatrywał się w niego jadąc, ale kroku nie przyspieszając. Oba byli siebie ciekawi.
 Z zamku jadący miał butną i dziarską postać. Człek był młody jeszcze, ogorzały, rysów twarzy pospolitych, ale rycerskiego i zuchwałego wyrazu. Wąs mu się jeżył w górę, a oczy siwe, duże, lśniły odwagą.
 Drgnął patrzący nań, rękę przyłożył do oczów. Właśnie tamtem, wolno jadąc się zbliżył.
 Stojący przed gospodą zawołał nań głosem zmęczonym.
 — Kuropatwa!...
 Zatrzymał się powołany, oczy w niego wlepił i dodał:
 — Jaszko z Łańcuchowa, służby powolne! a któż wy?
 — Nie poznaliście mnie?
 Kuropatwa głową pokręcił.
 — Na Boga! Jan Strasz! ja jestem!... Jan Strasz.
 Łańcuchowski pan stanął zdziwiony i zlazł z konia prędko.