Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 212.jpeg

 — Ja muszę! a gdzież! po gospodach będę się tułała? po nocy mam uciekać? Nie pójdę...
 Jakby namyślając się Dobkowa stanęła... Czekaj tu na mnie, ja zaraz powrócę.
 Na te słowa Lassy się zerwała i pochwyciła ją za suknię.
 — Ani kroku! rzekła, nie puszczę!
 — Ja mam gości! ja muszę wyjść!
 — Nie pójdziesz... sama tu nie zostanę.
 W tej chwili rotmistrza głowa ukazała się we drzwiach, Lassy się zmieszała nieco, a Dobkowa skorzystała z tego, by się wymknąć i drzwi za sobą zatrzasnąć...
 — Rotmistrzu! zawołała starościna jakby obłąkana... chciałeś mojej ręki, odmówiłam ci, będę twoją... a uwolnji mnie od tego — djabła. Tu jest Lassy! Lassy, która struła Dobka... chce mnie zgubić, chce mnie odrzeć... chce mnie obwinić... ja o niczem nie wiedziałam! jam niewinna! Rotmistrzu! ratuj! zlituj się!
 Poręba stanął jak wryty... Ale cóż ja z nią zrobię! Chyba łajdaczkę uduszę; A to śliczna historja... Czegoż ona chce?
 — Pieniędzy! nieustannie pieniędzy!
 — Jakto? już jej dawałaś?
 — Przez litość.
 Rotmistrz zamyślił się mocno, parę razy za klamkę pochwycił i powstrzymał się. Ile ona chce? spytał.
 — Ja nie wiem...
 — No, to ja się z nią rozmówię, rzekł Poręba, i znowu za klamkę ujął i — wstrzymał się, zadumał, głowę spuściwszy...
 — Was dwie... mruknął, a tu jeszcze i mnie trze-