Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 183.jpeg

 — Pan Bóg sierotę uratował, rzekł; jak tylko wątpliwość jest... idźmy ztąd, idźmy! idźmy!
 Honory wyszedł z nim razem, Tyszko pozostał.
 — Widzę, że mnie masz za warjata, mój Tyszko, a ja ciebie też za takiego, mówił wojewoda, żeś mógł patrząc na postępowanie tych ludzi mieć w nich wiarę. A toć marnotrawcy! a toć szubrawce! Tytuliki sobie za nasze pieniądze kupowali, krzyżyki do pętelek. Marmuzele trzymali, konie z Anglji sprowadzali... ostrygi im poczta woziła dla delikatnych żołądków... gdy my za to kapustą żyć musimy. Poczekaj tylko trochę, zobaczysz, jak mi tu moje pięć tysięcy płacić będą...
 Strapiony wielce, Tyszko usiadł.
 — Istotnie, jakaś Opatrzność Boża czuwała nad sierotą rzekł cicho; wiesz pan wojewoda, ile ja tu przywiozłem?
 Wojewoda popatrzał z boku...
 — Cóż? parę tysięcy...
 Tyszko się uśmiechnął trzęsąc głową.
 — Pięć?...
 — Gdzie zaś!
 Wojewoda poskoczył od razu z niecierpliwości do trzydziestu — i patrzał. Tyszko ramionami ruszył.
 — Coż u kata! czyś wielkiego mongoła zrabował?.. sto tysięcy?
 — Trzykroć...
 — Dukatów? dukatów? zawołał rękę jego chwytając wojewoda.
 — Tak jest...
 — Nie żartujesz?
 — Nigdy w świecie...