Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 178.jpeg

z kapeluszem na głowie. Był to Szulc, zięć Tepera i wspólnik.
 — A! dobrze, żem waćpana zastał, zawołał: tysiąc dukatów! trzeba mi zaraz tysiąc dukatów, tylko prędko!
 Biuralista stał zmięszany z początku, potem nagle dobył zegarka i wskazał godzinę.
 — Kassa zamknięta.
 — Ba! dla mnie...
 — Kassjera nie ma.
 — A! coż znowu! krzyknął Szulc; jakiż u was porządek, proszę cię?
 Elegant zamilczał.
 — Więc, bardzo dobrze, dodał Szulc z wyraźnem nieukontentowaniem: to mi je proszę przysłać po południu.
 Popatrzali na siebie, komisant ruszył ramionami.
 — Dla czego mi nie odpowiadasz? zapytał Szulc.
 — Cóż panu powiem? rzekł biuralista: w tej chwili są ogromne wypłaty, od których kredyt domu zależy. Z zagranicy chybiły nam wpływy; bank holenderski, który wczoraj miał nadesłać, milczy; tymczasem nas tu napierają. Niepodobieństwo...
 — Ale, mój panie, tysiąc dukatów dla Tepera i Szulca! ha! ha!
 — Są chwile... odezwał się elegant.
 — Mais cela n’a pas le sens commun! Tout le monde puise à la caisse, a gdy ja przychodzę z taką fraszką...
 — Być może, iż jutro rano...
 — A ja potrzebuje dziś! podchwycił Szulc.
 Komisant zmilczał.
 — Gdzież jest le Chevalier Teper?