Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 177.jpeg

 — Był, i właśnie...
 — Nieznośny stary... Traci na tę Karolinę, a my musimy głód cierpieć!
 Elegant się rozśmiał.
 — Czyż głód?
 — Naturalnie, że głodem to nazywam, bo kogo wychowano do pewnych wygód, należy mu ich dostarczać, c’est strictement logique! A więc?
 — Dziś, słowo daję, nie mogę!
 — Cóż ja pocznę? biorę cię za sędziego, dług honorowy!
 — Trzeba się udać do ojca.
 — Gdzie ja go znajdę? Lata po mieście, oddaje wizyty... Wiesz, daje wielkie śniadanie...
 Elegant nie odpowiadając stał w miejscu dosyć znudzony.
 — Więc jakże będzie?...
 — Nie mogę...
 — Niechże cię kaduk porwie! krzyknął wybiegając młodzieniec, trzasnąwszy drzwiami za sobą.
 Przez okno elegant popatrzał tylko i ziewnął.
 Godzina obiadu jego na Tłomackiem zbliżała się, chciał bardzo wyjść z tego nudnego biura od ciężkiej nad miarę pracy... a coś go tu jeszcze snadź przytrzymywało. Naostatek znudzony brał się już do kapelusza, gdy znowu zaturkotało. Powóz podobny do Teperowskiego, w którym siedział mężczyzna i młoda, nieładna, lecz bardzo wykwintnie ubrana, mała, zręczna i ruchawa kobiecina, zatrzymał się przed zamkiem znowu. Na twarzy eleganta znać było, że żałował tego, iż się nie wyniósł zawczasu. Chciał nawet wybiedz i skryć się w sieni, gdy wpadł młody mężczyzna