Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 163.jpeg

namyślić nad postępowaniem względem niego, i przywitała go chłodniej niż zwykle.
 — Darujesz mi, moja królowo, rzekł generał na wstępie, jestem w takiem położeniu, iż najmniejsza kompromitacja mogłaby mnie zgubić; mam wielu nieprzyjaciół, potrzebuję być bardzo ostrożnym. Wiadomo powszechnie, iż ta nowa Brinvillers bywała u asindźki...
 — Bywała przecież w tysiącu domach w Warszawie... odezwała się Dobkowa.
 — Tak, ale struła tylko jednego męża jejmości dobrodziejki, odparł generał. Łajdaki te adwokaty mają przysłowie, którego szczęściem asindźka, nie rozumiejąc po łacinie, nie znasz: Is fecit cui prodest. Ten to zrobił, komu służy... Mogliby z tem daleko zajść.
 — Ale cóż to mnie obchodzi! co to się do mnie ma ściągać!
 — Przypuszczam chętnie, iż w tem udziału mieć nie mogłaś, dodał Sapora, ale zbytnia gorliwość głupiej kobiety wyprzedziła może jej... życzenia; w tłomaczeniu mogłaby te życzenia przypomnieć... i koniec końców skompromitować...
 — Przecież jej nie ma nawet!
 — I daj Boże, aby resztką tego proszku sukcessyjnego sama się poczęstowała, rzekł generał; jest to, coby mogła najrozumniejszego uczynić.
 — A wiesz pan co mnie za nieszczęście spotkało?
 — Czy jeszcze co nowego?
 — Podpalono dwór w Borowcach i zniszczał zupełnie.
 — A! to fatalnie, odparł Sapora, chociaż na miejscu