Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 154.jpeg

nerał, ale go nie przyjęła, bo w łóżku leżała... Jednakże w pilnym interesie przybył, jak powiadał, i koniecznie widzieć się musiał — wstała starościna i w szlafroku wyszła do gabinetu.
 Generał zobaczywszy ją, przestraszył się, tak była zmieniona.
 — Co to starościnie? zawołał.
 — Chora jestem, bardzo chora...
 — Uważałem, że wczoraj już w wieczór nie było bardzo dobrze... ale cóż takiego? może po doktora?
 — A! nie, nie, to... spazmy...
 Generał dziwie popatrzał na nią milcząc...
 — Hm, rzekł, chciałem coś powiedzieć, ale się już boję... żebyś pani nie rozchorowała się gorzej jeszcze...
 — Czy co tyczącego się mnie? z obawą odezwała się Dobkowa.
 — I bardzo nawet blizko — marszcząc brwi odezwał się Sapora. Widziałem się tylko co z doktorem Wersem... Pan Dobek, mąż jejmości, umarł otruty!
 Starościna krzyknęła i padła na sofę czy zemdlona, czy udając mdłości...
 Generał nie porywał się do ratunku — czekał stojąc i chłodno patrząc na jęczącą kobietę, która z wolna do siebie przychodziła.
 — Wiesz asińdźka — odezwał się po chwili — jakoś ta śmierć tego Dobka przyszła bardzo w porę dla jejmości... ot! gotowi ludzie gadać! Przyznam się, że ja będę musiał jakiś czas tu przestać bywać... póki się to nie zatrze...
 — A! zmiłuj się, generale, jeśli ty mnie opuścisz w tej okropnej doli...
 — Kolacyjek dalibógbym się już lękał tu jeść, gdy-