Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 132.jpeg

śliwszy z prawników, dla tego, iż mi się zdaje, że prawo powinno być prawem.
 — Ja z ufnością do pana przychodzę — poczęła Laura — bo nie każdemubym nawet zwierzyć się mogła o co idzie. Mój ojciec oskarżony jest o tajemny arjanizm, był uwięziony... uszedł z więzienia... majątek nam zasekwestrowaon.
 — Jakto? o arjanizm? ależ arjan u nas nie ma od dawna?
 Laura popatrzała nań.
 — Tradycje się u nas uchowały... nikt przecież o tem nie wiedział, bo nie szkodziły nikomu. Ojciec mój ożenił się po raz wtóry, macoca była powodem obwinienia, sprawy, i jej majątek oddano...
 — Czekaj pani... któżby dziś u nas miał wznawiać niedorzeczne prześladowanie jakiegoś kacerstwa? Dyssydenci są tolerowani.
 — Pan wiesz, że arjanie stanowili wyjątek.
 — Więc cóż? dziś! w końcu XVIII wieku, na stos i wygnanie! rozśmiał się Tyszko — toby było nie dość powiedzieć oburzające — toby było — śmieszne. Ateuszowie chodzą bezkarnie, a arjaninem być nie wolno?
 — Zjeżdżała przecież komissja, czyniono poszukiwania, znaleziono księgi, to prawda... nic więcej — resztę dokonało łakomstwo macochy, która tu jest i stara się sprawę popierać...
 — Gdzież ojciec wasz? spytał Tyszko.
 — Tu się ukrywa, lecz z obawy macochy nie może się ukazać nigdzie.
 — Ja potrzebuję się z nim widzieć i pomówić, rzekł Tyszko. Sprawa mi się zdaje niemożliwą, niedorzeczną, choć ściśle biorąc...