Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 119.jpeg

i puścić wieść, z wielkiej o niego troskliwości... że mu grozi niebezpieczeństwo, ażeby co najprędzej uciekał za granicę...
 — Hh! hm! mruknął Przepiórka, to po cóż z tem do Konopnicy?
 — Jakto po co? żeby się dowiedzieć, czy go tam nie ma?
 — Tam go nie ma... rzekł Przepiórka.
 — Jakże ty o tem wiesz ?
 — Wiem, juścić, przypadkiem...
 — I wiesz może gdzie on jest?
 — A tu, w Warszawie! spokojnie odpowiedział Przepiórka.
 Dobkowa aż skoczyła ku niemu.
 — Tu! w Warszawie? co pleciesz? jakim sposobem mógłby tu być? zkąd ty się o tem dowiedziałeś? kiedy?
 — Dopiero dziś, począł Przepiórka. W ulicy zdybałem Eliasza... choć on mnie nie widział... poszedłem za nim i wywąchałem wszystko... Jest on i córka, i już koło sprawy się krzątają.
 Załamała ręce pani Dobkowa i poczęła nie chodzić, ale latać po pokoju, chwytając się to za głowę, to za serce.
 — Biegaj natychmiast do generała, i powiedz mu o tem, a proś niech do mnie przyjdzie o której porze chce... Muszę się z nim widzieć. Idź natychmiast! chwili nie ma do stracenia... Biegaj!
 Przepiórka, który do biegania był najochotniejszy ruszył natychmiast kłusem do mieszkania generała. Tam go nie zastał, choć już było dosyć późno. Wskazano mu dwa czy trzy domy, w których powinien go