Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 110.jpeg

 — Ale, mości książę! zawołała, ja nie znam księdza biskupa...
 — To nic nie szkodzi, odparł ziewając ks. Andrzej, ja się w żadne interesa nie wdaję, a żeś asińdźka będąc panną była u mnie na wieczerzy, ja nie mogę za to przyjąć obowiązków plenipotenta...
 — Książę wcale na mnie łaskaw nie jesteś?
 — Owszem, nie chcę asińdźki zwodzić, bo choćbym przyrzekł, to bym nic nie zrobił, ale jakże nazwisko? Dorobek? Parobek?
 — Dobek... starościna borowiecka!
 — A! tak! a nie znasz pani tej pięknej panny Laury Dobek... co grała na teatrze? dodał książę... Co dla tej tobym poszedł w ogień i w wodę.
 — To moja pasierbica! opryskliwie zawołała starościna, niegodziwa dziewczyna.
 — Ale bardzo ładna i młoda! rzekł książę chłodno... czy pani ją odzyskałaś?
 — Nie wiem gdzie się znajduje.
 — Była tu w Warszawie, wszyscyśmy ją admirowali w „Polyeukcie,“ mówił książę zapinając mankietki... Warszawie całej głowę zawróciła — i mnie.
 Dobkowa ukąsiła się w wargi.
 — I to zapewne powód, że książę mi nie zechcesz dopomódz?
 — Przeciwko niej?
 — Przeciw jej ojcu.
 — A zapewne że nie chcę, mówił książę, na co mi się zdało? Po co mam palce kłaść między drzwi? Nie! nie!
 — Tegom się nie spodziewała... Miałam niegdyś szczęście księciu się podobać, dodała Sabina.