Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 092.jpeg

grzech w życiu popełnił: ożenił się ze złą kobietą i nie naszego wyznania; ta do tego przywiodła.
 — Kobieta! szepnął regent, zawsze kobieta, począwszy od raju; jestem pewien, że Judasza poduszczyła zła niewiasta.
 — Ta kobieta tu jest, i nieomieszka zabiegać pewnie... mówił sługa.
 — Piękna? spytał stary.
 — Dla złych może piękną być, ale sprośna to piękność! westchnął Eljasz.
 — Tem gorzej! spokojnie mówił gospodarz. A rozumna?
 Eljasz ramiona dźwignął.
 — Na złe chyba, rzekł.
 — Wie dobrze?
 — Przecież ona nie wiedziała o niczem, tylko o tem co ludzie pleść mogli.
 Regent dumał długo.
 — Przyjdę, rzekł, o zmroku; czekajcie na mnie, abym nie pytał i żeby mnie ludzie nie widzieli. Nie dla siebie ostrożnym chcę być, mnie wszystko — jedno, — dla was...
 Po krótkiem tem porozumieniu się, przeprowadzany przez psy stary sługa, cofać się zaczął. Regent je chustką odpędzał... Ścisnęli sobie ręce i ucałowali w ramiona.
 Staruszka u drzwi stojąca, która może coś podglądnęła, odprowadziła teraz Eljasza z oznakami wielkiego poszanowania.
 To był pierwszy krok uczyniony w Warszawie, a tegoż dnia Laura w powozie zamkniętym, sama jedna, kazała się wieźć do kasztelanowej. U drzwi kamerdyner oznaj-