Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom pierwszy 187.jpeg

zdatni?.... jeść, pić... i czasem na gitarze pobrzdąkać?..
 — Da się to widzieć, do czego ja się przydać mogę, mościa dobrodziejko — rzekł Poręba.
 — Nawet do uwolnienia mnie od tej nieznośnej dziewczyny się nie przydałeś — dodała cicho. Trzeba, żeby ci jeszcze kto i to gotowe dał, bo sam ani wymyślić, ani dokonać...
 — Da się to widzieć, powtórzył rotmistrz.
 Ubodnięty tą wymówką, nazajutrz przybył w podróżnym stroju...
 — A co? czy znowu do Smołochowa? zapytała śmiejąc się jejmość. Po co się waszmość włóczysz darmo?...
 — Da się widzieć czy darmo — zawołał Poręba; tylko jejmość na drogę musisz dać, bo nie mam.
 — A to co ci mój mąż dał? spytała kręcąc głową Dobkowa.
 — Już waćpani wiesz i o tem? No — tak, tak... ale to idzie na kapitalik, ja tego ruszyć nie mogę, mruknął Poręba... a w drodze strasznie się pieniądze szastają.
 — Toć tu nie o moją tylko sprawę idzie, a razem i o waszą.
 Jejmość zgodziła się w końcu rozmówiwszy, przyjść w pomoc przyjacielowi, który tegoż dnia, nie bez obfitego śniadania, wyjechał. Drogi były piekielne, bo po przedłużonej zimie nagle wiosna się robić poczęła, puściły śniegi i lody, rozlały szeroko rzeki, a błoto po wsiach i groblach było nie do przebycia. Ruszył jednak Poręba, nie żałując ani koni, ani siebie.
 Tymczasem w Borowcach ciężko dla wszystkich wlokło się życie; stękali na nie począwszy od Dobka