Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom pierwszy 160.jpeg

 — Na miłość bożą! to i ty mnie stary chcesz opuścić! a toć mi zginąć przyjdzie.
 Eljasz ruszył ramionami, głowę spuścił, oczy w podłogę wlepił.
 — To nie może być, dodał Dobek: my się nie rozstaniemy.
 — Niech-no się pan nie gniewa a posłucha, ozwał się stary: jest o czem radzić. Od wczorajszego dnia domu poznać nie można. Rządzą się jak szare gęsi... a toć przecie nie my do nich, tylko oni do nas przybyli i do naszego obyczaju zastosować się powinni. Rotmistrza nam tu nie trzeba, on tu słyszę zabiera się całą zimę siedzieć. Jejmość co każe, jegomość zaraz spełniać poleca... oni w tydzień wszystkich nas przepędzą... Nie może tak być! nie może...
 — Ależ powoli! syknął Dobek, pierwsze dni...
 — Tak, a potem nie czas będzie...
 Pan chyba nie wiesz co tu się gotuje. A no, głośno mówią, że jejmość chce panienkę z jej pokojów przepędzić i sprzęt zabrać... przecież pana stało na drugi... Rotmistrz domaga się dwóch pokojów w zamku... Dalej i dla was, stary panie, miejsca nie stanie... A toż to dopiero trzeci dzień!
 Zmilczał pan Dobek, bo czuł, że Eliasz miał może słuszność.
 — Czekaj, rzekł cicho: wyczekawszy, cierpliwości, to się złagodzi.
 Stary machnął ręką, pogładził głowę... zmilczał.
 — Ani mi myśl odchodzić, rzekł Dobek: nie puszczę...
 Dopiero sobie przypomniawszy gościa, począł o niego rozpytywać gospodarz, i okazało się, że był wyszedł