Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom pierwszy 125.jpeg

ła spokojna i poważna, lecz nie tak czuła i pieszczotliwa jak niegdyś, prawie onieśmielona.
 Salomon zbliżył się ku niej drżący.
 — Moje dziecko, uspokoiłażeś się?
 — Jestem spokojna, odezwała się Laura.
 — Gniewasz się na mnie?
 — Na ciebie, kochany ojcze? o! nie! gniewam się na tę kobietę, która szczęście nasze, moje porywa nam, gwałtem się cisnąc w rodzinę, chcąc kosztem naszym żyć... krwią i łzami naszemi.
 — Lorko, cicho! co mówisz...
 — O! tej nigdy nie daruję! dokończyła porywczo Laura.
 — Przekonasz się, gdy ochłoniesz, rzekł Dobek; ona zła nie jest, ona ci będzie matką!
 — Nigdy! krzyknęła Laura: niech mi tylko pozostanie obcą i nie mięsza się do mnie, o to jedno ją proszę.
 — Dla mnie to uczyń! uspokój się! błagał Salomon.
 — Jestem spokojna, będę spokojna, lecz proszę nie wymagać odemnie dla niej imienia matki, ani serca. Podstępnie pochwyciła mi com miała najdroższego, jedyny skarb mój — ojca! Tego jej nie przebaczę.
 — Córko moja...
 — Milczę, odezwała się Laura.
 — Wracaj do siebie, połóż się, spocznij.
 Na to nie było odpowiedzi. Ojciec się zbliżył do niej, pochwyciła go ściskając i płacząc, a powtarzając:
 — Biedny ojciec, biedny ojciec!
 Panna Henau i pan Salomon popłakali się w końcu wszyscy i tak w smutku rozstali.

---