Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom pierwszy 100.jpeg

będę, a proszę powiedzieć, że poszedłem do zięcia na sioło...
 Eljasz wysuwał się już.
 — Słuchaj stary, cicho zapytał Dobek: czy przewożąc się czółnem naprzeciw mogiły tatarskiej, widać będzie z zamku?
 Stary podumał i głową pokręcił, i głowę pogładził.
 — Ot — nie wiem, rzekł; a no, popróbuję rano...
 — Gdyby z zamku widać było, potrzeba, rzekł Salomon, dobrać na obijanik miejsce takie, żeby go z zamku nie widziano. A że panna czasem po brzegu biega... i daleko... niechże schowają czółno w łozy... żeby widać nie było... bo ona zaraz dostrzeże i pochwycić gotowa... Czółno musi mi zawsze być... A no, bez koni czółen nic nie wart, a konie bez czółna na nic się też nie zdały...
 To się rozumie! wtórował Eljasz, to już się rozumie.
 — Gdy pewien będziesz, iż wszystko gotowo jak się należy, to mi nic nie mówiąc jutro rano dasz nowy kontusz i buty, a powiesz, że się stary poprół i że go do krawca odesłałeś.
 Eljasz zrozumiał, lecz zarazem posmutniał, głowę schylił, zamiast ją pogładzić, podrapał się nieboraczysko i sapnął ciężko.
 — No, co ci to?
 — No — nic.
 — Cóż ci tam znowu?
 — Et! co ma być?
 — A no, mów!
 — Hm! panisku mój! wpół go ściskając rzekł Eljasz: jeśli to do Smołochowa... będę miał na sumieniu! Do-