Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom pierwszy 082.jpeg

gestrach, w książkach rachunkowych lub nad handlowemi listami, a co mu zostawało czasu wolnego, z córką.
 Teraz i Lorka zaniedbana była.
 Żyd, który przeżył z nim na stopie poufałej lat tyle, a widywał go w najrozmaitszych okolicznościach, patrzał nań z uwagą wielką. Nie trudno mu było w nim odkryć symptomata zatrucia.
 Ruszył ramionami, gładząc jak zwykle brodę.
 — No, co jasny pan powiada, odezwał się, że ta jejmość, ta ze Smołochowa... to jegomości – wszystko jedno! No! jakto można tego mówić! Wszak pan od tego czasu jak tam był i zmizerniał i – z pozwoleniem, zkiepściał ze wszystkiem. Toby i ślepy namacał... No! co z tego będzie? co z tego będzie?
 — Cóż ma być i z czego? odparł posępnie, wstając z krzesła Dobek. Nie ma nic i przywiduje ci się — po wszystkiem... To prawda, że dałem słowo, pojechać muszę... a biedzę się z tem, że Lorce to zrobi przykrość. To cała rzecz.. cały kłopot mój...
 — A po co pan tam musi jechać? po co musi? spytał Aron.
 — Dla jej interesów!
 — To jest kłamstwo te jej interesy! ona żadnych nie ma, rzekł Aron stanowczo: ja wszystko wiem... Ona tam ma swojego kochanka pana rotmistrza... a to nie głupi człowiek, a ma jeszcze na zapas i więcej.
 — Jakto! kochanka? zrywając się zawołał Dobek: co ty pleciesz?
 — A! niech się jegomość nie gniewa, że ja jego po imieniu nazywam. To wszyscy przecie wiedzą.
 — To jej krewny! odparł pan Salomon.