Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom pierwszy 065.jpeg

 I dodała błagając:
 — Poszlej jej pieniędzy... poszlej co zechce... mamy ich dosyć...
 — Nie tak wiele jak ci się zdaje! zawołał żywo skąpiec.
 Lorka pogroziła mu palcem.
 — E! ja wiem! ja wszystko wiem! ale niech to będzie tajemnicą...
 — Wszystko co jest to dla ciebie.
 — A ja wszystkiego wyrzekłabym się, tylko żebyś ty mi został, żeby mi ciebie nie chcieli odbierać ludzie, żeby nikt obcy... nikt obcy nie wcisnął się między nas dwoje...
 Smutnie zwiesiła główkę.
 — Mam okropne przeczucia... od tego dnia, gdy to widmo tu cicho weszło i stanęło w domu... czarne widmo...
 — Moja Lorko!.. ty przerażająco jesteś temi bajkami z książek obałamucona... Śni ci się co czytasz... lepiej biegaj, graj... śpiewaj...
 — Ale jam nie przeczytała o niej, ona mi stanęła tam... (wskazała ręką drzwi)... jak groźba jakiejś strasznej żałoby...
 Wzdrygnęło się dziewczę...
 — Wiesz co Lorku, poważnie i sucho rzekł ojciec: na ten raz muszę ci się sprzeciwić, bom słowo dał; lecz bądźże spokojną! to będzie raz pierwszy i...
 Miał domówić: ostatni, gdy weszła ciocia Henau, która z drugiego pokoju całą słyszała rozmowę.
 — Lorka ma główkę przewróconą!.. po co to ojca straszyć i zniechęcać!. moja Loro!.. cóż ci znowu?