Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom drugi 246.jpeg

czujemy, sądzimy jednakowo... oboje lubimy samotność, i żałujemy ilekroć rozstać się z nią jesteśmy zmuszeni.
 — To szczęście dla ludzi, rzekł hrabia, iż oboje państwo unikacie ich, bobyście im głowy pozawracali.
 — Te zawroty zwykle krótko trwają i nie bywają niebezpieczne... przerwała Laura.
 — Ale czasem... mogą przyprawić nawet o szaleństwo... nawet o życie! zawołał hrabia.
 — Moja siostra powiada często, rzekła Laura, iż radaby bardzo, żeby się kto też dla niej raz utopił lub zastrzelił...
 — Tak jest okrutna!
 — Nie, tylko niedowierzająca i ciekawa.
 — Kiedyżbym mógł jej złożyć moje uszanowanie? spytał hrabia.
 — Siostra i ja nie przyjmujemy nikogo, odparła Laura.
 — Czy to prawidło bez wyjątku?
 — Bez żadnego i dla nikogo.
 — I najgorętsze uwielbienie... nie zdoła przełamać...
 — To co u panów nazywa się uwielbieniem, jeszcze mocniej drzwi zamyka...
 — Lecz...
 — Przepraszam hrabiego, że go muszę pożegnać, odezwała się Laura.
 Hrabia ciągle wpatrzony w nią, stał.
 — A! to trzeba oszaleć! zawołał. Będęż miał przyjemność widzieć pańską siostrę choćby u kasztelanowej?
 — Za to ręczyć nie mogę, odezwała się Laura, ja i siostra mamy nieobrachowane dziwactwa i nic nigdy nie przyrzekamy na — jutro.