Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom drugi 241.jpeg

 Lassy kiwnęła głową.
 — Proś pan kasztelanowej chyba, ażeby ją z sobą przywiozła, rzekła po chwili. Wczorajsze przedstawienie może księciu dać pretekst do odwiedzenia jej.
 — Z prezentem? ale jakim? zapytał książę; ja nie pożałuję!
 — Ale ona i szpilki nie przyjmie! rozśmiała się Lassy.
 — To źle! Cóż ma pieniądze?
 — Zdaje się, że z domu ich zapas wziąć musiała, bo wcale nie oszczędza.
 — Lubi wspaniałość?
 Lassy potrząsła głową.
 — Nie można tego wiedzieć co ona lubi, co się jej podoba a co nie. Raz przepada za czemś, potem gotowa za okno wyrzucić...
 — Artystka! wzdychając rzekł książę; a czy i po dniu taka piękna?
 — Po dniu świeższą i jeszcze może piękniejszą się wydaje dla tych, co tego rodzaju piękności lubią.
 Stary książę przejrzał się w lustrze i rzekł z westchnieniem:
 — Ja wszelkiego rodzaju piękności lubię, orjentalne, południowe, północne, byle były oryginalne...
 — Więc jakże myślisz moja Lassy, będzie co z tego? nie?
 — Z czego mości książę?
 — Z bliższej z tą czarodziejką znajomości, tłómaczył książę; bo widzisz asindźka, całe miasto goreje ciekawością i zapałem dla niej, a jabym chciał innych wyprzedzić — i — popisać się.
 Lassy się rozśmiała.