Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom drugi 233.jpeg

 — O! o! przerwał król, który był nadewszystko grzecznym, waćpani dobrodziejka wyglądasz jak różyczka...
 — N. Panie! nawet z ust waszych nie uwierzę w to... Lecz... oczy wszystkich zwrócone na nas, muszę kończyć. Spotkałam starego koczkodana guwernantkę, idącą z ładnym młodym chłopakiem... Zaczepiłam ich...
 Chłopak, szlachcic z Polesia, nazwał mi się Dobkiem Borowieckim.
 — Jak? jak? podchwycił król, który znał dobrze szlacheckie procedencje.
 — Dobek Borowiecki...
 — Dalipan! tej familii nie wiem; ale cóż dalej? mówił król.
 — Wciągnęłam sobie tego Dobka i ja, i pani kasztelanowa Kamieńska... Otóż zrobiła się znajomość. Gdy pan Bogusławski szukał artystów, mój Dobek więc się nastręczył za Paulinę...
 Król się począł śmiać serdecznie.
 — Pani kasztelanowo dobrodziejko! zawołał, czy pani już jesteś tak święta, że różnicy płci widzieć i wiedzieć o niej nie chcesz? Toć przecię niepodobna się na chwilę złudzić. To była kobieta... a do tego bardzo piękna i wielce zdolna!
 — Wierz wasza królewska mość, że w istocie, gdy się ubierze po męzku i na koniu hasa...
 — Jakto! na koniu hasa?
 — A! bo jeździ, i doskonale... gdy siedzi na koniu, każdyby przysiągł, że ładny chłopiec, a jak się po kobiecemu ubierze... najśliczniejsza panna. Doprawdy, że ja sama nie wiem...